স্বাস্থ্য

 

বীনা দত্ত

প্ৰাক্তন অধ্যক্ষ, উঃলঃ বালিকা উঃমাঃ বিদ্য়ালয়

​

স্বাস্থ্যই হল মানুহৰ দেহ মনৰ স্বাভাৱিক অৱস্থা। জীৱনটো পৰিপূর্ণভাৱে উপভোগ কৰিবলৈ এটি সুন্দৰ স্বাস্থ্যৰ প্রয়োজন। এটি ৰুগীয়া শৰীৰে কেতিয়াও পৰিপূর্ণ জীবন এটিৰ আশা কৰিব নোৱাৰে। স্বাস্থ্যৰ সর্বোত্তম সংজ্ঞা সুস্থ দেহত সুস্থ মন। সুস্থ মনৰ প্ৰধান লক্ষণ হ’ল প্ৰশান্তি আৰু প্ৰফুল্লতা। দৈহিক স্বাস্থ্য উন্নত হৈ থাকিলে শক্তি সামৰ্থ্য বৃদ্ধি পালে মনলৈ আপোনা আপুনি আত্মবিশ্বাসৰ ভাৱ আহে। আৰু তেতিয়া মন স্বভাৱতেই প্ৰফুল্ল হয়। আজিকালি সভাই সমিতিয়েলগ পোৱা প্ৰায় জনৰে প্ৰথম প্ৰশ্নটোৱেই হৈছে ভালে আছেনে ? লগে লগে উত্তৰ আহে আছো আৰু। তাৰ অৰ্থ ভালে বেয়াই জীয়াই আছো।

​

বুকু ডাঠকৈ কব নোৱাৰে সম্পূৰ্ণ ভালে আছো বুলি। আজি যেনিবা ভালেই। কাইলৈ বা কি হব ? ইত্যাদি চিন্তাই মানুহৰ মনবোৰ ভৰি থাকে। সঁচাকৈ স্বাস্থ্য ভালে ৰাখিবলৈ হ'লে আমি বহু কেইটা কাৰকৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিব লগা হয়। প্ৰধানকৈ আমি গ্ৰহণ কৰা খাদ্য, মানসিক অৱস্থা, শাৰীৰিক সুস্থতা, নিয়মীয়া কৰ্ম ক্ষমতা, ব্যায়াম, পৰ্যাপ্ত জিৰণি ইত্যাদিবোৰে স্বাস্থ্যত প্ৰভাৱ পেলায়। আমি খোৱা আহাৰত থকা পুষ্টিকাৰক দ্ৰৱসমূহক মুঠতে ছয়টা ভাগত ভাগ কৰা হৈছে। কাৰ্বহাইড্ৰেট, প্ৰটিন, স্নেহ, খনিজ, লৱণ, ভিটামিন আৰু পানী। আমি গ্ৰহণ কৰা সকলো খাদ্যত এই কেইবিধ পুষ্টিকৰ দ্ৰব্য কম বেছি পৰিমাণে থাকে। মুঠতে আমি সমতুল খাদ্য খাই থাকিব পাৰিলেহে নিজৰ শৰীৰটো নিৰোগী কৰি ৰাখিব পাৰিম বুলি ভাবিছো। খাদ্যত আকৌ যিকোনো এটা উপাদান বাঢ়ি গলেই তাৰ পৰা উপকাৰ নহয় অপকাৰহে হ'ব। যেনে কাৰ্বহাইড্ৰেটৰ পৰিমান খাদ্যত বাঢ়ি গলে মাৰাত্মক মধুমেহ ৰোগৰ আবিৰ্ভাৱ হব। বৰ্তমান সমাজত কম বয়সীয়া ল'ৰা ছোৱালীবোৰৰ হৃদৰোগত আক্ৰান্ত হৈ মৃত্যুৰ সংখ্যা বাঢ়িছে। মই বাতৰি কাকতখন মেলিলৈ মৃত্ ব্যক্তিজনৰ বয়সটো চাওঁ। লগত মৃত্যুৰ কাৰণটো পঢ়ো। স্বাস্থবান লৰা-ছোৱালীবোৰৰ হৃদৰোগত মৃত্য হোৱাটো সহ্য কৰিব নোৱাৰো। কাৰণবোৰ কি হব পাৰে মনতে ভাবি থাকো। বৰ্তমান প্ৰজন্মৰ সকলো বোৰ নহয় কিন্তু প্ৰায়বোৰ লৰা-ছোৱালী বেছিকৈ শুৱে গতিকে সোণকালে টোপনি নাযায়। পিছৰাতি পুৱা দেৰিলৈকে শুব। সোণকালে উঠিব নোৱাৰে। পুৱাৰ ৰ’দৰ কিৰণ, বতাহৰ সোৱাদ নাপায়। গতিকে শৰীৰটো বাঢ়ি গৈছে যদিও ভিতৰখন ফোপোলা। আমি স্বাস্থ্যৰ প্ৰতি সজাগ নাছিলো বাবেই এতিয়া বহুত বেমাৰৰ লগত যুজি থাকিব লগা হৈছে। এজন সুস্থ স্বাস্থ্যৰ  অৰ্থাত দিনটোত এটাও টেবলেট মুখত নিদিয়া ব্যক্তিজনেই হৈছে আটাইতকৈ সুখী ব্যক্তি। শাক-পাচলি, ফলমূল খাবলৈ ভয় হল। ৰাসায়নিক পদাৰ্থৰে পৰিপক্ক কৰি পঠোৱা ফলমূল, পাচলি আমিবোৰে চিনাক্ত কৰিব নোৱাৰো। বজাৰত চিকচিকাই থাকিব কিন্তু ঘৰ পালেই লাহে লাহে গেলিব আৰম্ভ কৰে। আমি যি খাদ্যই নাখাওঁ কিয় সকলোবোৰ পুষ্টিৰ বাবে ভালকৈ পাচন হোৱা দৰকাৰ। খাদ্যত বিশেষভাৱে ভিটামিন জাতীয় দ্ৰব্য থকাটো অতি প্ৰয়োজন। ই শৰীৰত শক্তি যোগান নধৰে বা শৰীৰ গঠনতো ভাগ নলয়। তথাপি ভিটামিনৰ অভাৱ হলে শৰীৰত পুষ্টি সম্পূৰ্ণ নহয়। ভিটামিনৰ অভাৱত শৰীৰত নানা ৰোগৰ সৃষ্টি হব পাৰে। মোৰ নিজৰে বহু দিন ৰাতি টোপনি নাহে। মেলা চকুৰে ৰাতি পুৱাই। ভাবি ভাবি ক্ষীণাই শুকান হলো। মাইকী মানুহ যেতিয়া দিনৰ কামবোৰ কৰিবই লাগিব। দেখিলে সকলোৱে সুধিব আৰম্ভ কৰে। আপোনাৰ কি হৈছে, নাখায় নিকি। ইমান ক্ষীণাইছে। ডাক্তৰক দেখাব। ইত্যাদি ইত্যাদি। মনটো ভাগি পৰে চিন্তাত। মই গুৱাহাটীলৈ গলো জি এন আৰ চি এজন নাৰ্ভৰ ডাক্তৰক দেখালো। বহুত পৰীক্ষা কৰিলে। শেষত ভিটামিনযুক্ত টেবলেট তিনিবিধমান দিলে। মোক বুজাইও দিলে। আপোনাৰ বেমাৰ নাই, কিন্তু ভিটামিনযুক্ত ঔষধ দিছো, খাব। সঁচাকৈ তেখেতৰ কথাতে ঔষধ খোৱা আৰম্ভ কৰিলো। বৰ্ত্তমান দিনটো টোপনি ধৰে। গাটো ও ভাল লগা হ’ল। ওজন ও বাঢ়িল। গতিকে শৰীৰটো ভাল ৰাখিবলৈ হলে নিয়মীয়া স্বাস্থ্য পৰীক্ষা কৰাটো অতি প্ৰয়োজন। ডাক্তৰ আছে, ঔষধ আছে, মাত্ৰ বেমাৰে ঔষধে মিলিব লাগিব। নহলে হিতে বিপৰীত হোৱাৰো উদাহৰণ আছে। খাদ্যত থকা প্ৰতিবিধ দ্ৰব্যৰে সুস্থ শৰীৰৰ বাবে প্ৰয়োজন আছে। সৰু সৰু লৰা-ছোৱালীবোৰৰ প্ৰায়বোৰৰে অচিন ৰোগত ভোগা খবৰ আমি পাই থাকো। ডাক্তৰে পিতৃ মাতৃ সকলক জাংক ফুদ বোৰ বেছিকৈ খুৱাবলৈ মানা কৰে। তাকে সিহঁতে মানে জানো। এতিয়া নতুনকৈ জন্ম হোৱা কেচুৱা ছয়মাহলৈকে মাকৰ গাখীৰৰ বাদে অন্য খাদ্য খুৱাবৈলৈকে নিদিয়ে। শাহু আই সকলেও তাকে উজাৰি দিয়ে। কেচুৱা বোৰৰ পেট পুৰিব মাকৰ গাখীৰ খাই। কিবা একণ খুৱাই দিয়া। কিছু ক্ষেত্ৰত সেইবোৰ আমাৰ ভুল আছিল।