।। ।।চিৰ চেনেহী মোৰ ভাষা জননী ।। ।।চিৰ চেনেহী মোৰ ভাষা জননী ।। ।।চিৰ চেনেহী মোৰ ভাষা জননী ।। ।।চিৰ চেনেহী মোৰ ভাষা জননী ।। ।।চিৰ চেনেহী মোৰ ভাষা জননী ।।
সাম্প্ৰতিক
অস্বস্তিকৰ বাতাবৰণ এটাৰ পৰা সহজে ওলাব পৰাটো চন্দ্ৰলেখাৰ বাবেও জটিল হৈ পৰিল। কিবা এটা অস্বাভাবিক মৌনতাই হৃদয়খনক যেন কুটি পেলাইছে । মানুহবোৰৰ যেন এটি প্ৰশ্নবোধক চাৱনি তাইৰ ফালে অহৰহ আহি আছে , এনে লাগিছে । বৰ অস্বস্তিকৰ ! কিয় এনে হয় ! খবৰবোৰে যেন খহাই পেলাব আত্ম নিয়ন্ত্ৰণৰ সকলো প্ৰাচীৰ । ছিঃ এগৰাকী মাক এনে বীভৎস হ'ব পাৰে নে , কোন সতেৰে নিজৰ সন্তানক হত্যাত সহযোগ কৰিব পাৰে । বৰ লাজ আৰু বিৰক্তিয়ে সেইদিনা চন্দ্ৰলেখাক আৱৰি ধৰিছিল। টি ভি ত বাতৰিটো বাৰে - বাৰে প্ৰচাৰিত হৈছিল । চকুলোৰ নৈ বৈছিল সেই কনমাণি ল'ৰাটোৰ স্কুলৰ শিক্ষয়িত্রী সকলৰ। সকলোৰে অলক্ষিতে চন্দ্ৰলেখাইও মচি লৈছিল চকুলো।
কান্দিছিল চন্দ্ৰলেখাই । কতদিন যে কান্দিয়েই আছে আনে নজনাকে । সেই যে মাকজনী নোহোৱা হ'ল , তেতিয়াৰপৰাই তাই বৰষুন বৰ ভালপোৱা হৈছিল । খন্তেক বৰষুনত তিতাৰ অছিলাৰে হেঁপাহ পলুৱাই কান্দিব পাৰিছিল। অযত্ন আৰু অৱজ্ঞাৰ বা - মাৰলিত তাইৰ থাউনি হেৰাইছিল বাৰে - বাৰে। তথাপিও জীৱন জীয়াৰ সংকল্পৰে তাই আগবঢ়াইছিল খোজ।
কিতাপ পঢ়ি ফেকুৰি ফেকুৰি কন্দা মানুহ আৰু আছেনে নাই তাই নাজানে । চিনেমা , থিয়েটাৰ , নাটক আনহে নালাগে কোনোবা ল'ৰা - ছোৱালীয়ে খুব ভালকৈ কিবা কৰিছে , তেতিয়াও তাইৰ চকুলো ওলায় নীৰৱে। কিয় এনে হয় তাইৰ! নিজকে বাৰে বাৰে সোধে কিন্ত্ত এই প্ৰশ্নৰ কোনো উত্তৰ নাথাকে।
চকুপানীৰ নিজৰে ঘৰ নাথাকে । টোপা টোপে কেৱল সৰি পৰে । তাইৰো ঘৰ নাছিল । মদাৰৰ দৰে আদৰ নাপালেও কিন্ত্ত প্ৰকৃতিক সজাবলৈকে তাইৰ প্ৰয়োজন হৈছিল। পৰিয়াল দায়বদ্ধ আছিল যেনে তেনে কন্যাদান কৰি আজৰি হোৱা। আজৰি কৰি দিছিল তেওঁলোকক।নিজতকৈ প্ৰায় ওঠৰ বছৰ বয়সৰ ডাঙৰ ,দুটা ল'ৰা- ছোৱালীৰ বাপেকলৈ তাই বিয়া হৈ আহিছিল। অভাৱ অভিযোগ আগতেও কাকো কৰা নাছিল আৰু এতিয়া অভাৱৰ লগত দেখাদেখি নোহোৱাকৈ কেইবা বছৰ বাগৰিল।
" মোৰ ল'ৰা - ছোৱালীহালৰ চোৱা-চিতা কৰিবৰ বাবেহে তোমাক বিয়া কৰাই আনিছোঁ ।
সেয়েহে সিহঁতে যাতে কোনো ধৰণৰ অসুবিধা নাপায় তাৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখিবা।" মানুহজনে
পোন পটীয়াকৈ ক'লে ।
মৃদু হাঁহি এটাৰে তাই ক'বলগীয়া বহু কথা নোকোৱাকৈয়ে সামৰি থলে।
নতুন চাকৰিৰ প্ৰতি থকা মোহৰ দৰে তাইয়ো নতুন কৰ্তব্যক সযত্নে প্ৰতিপালন কৰিলে। ব্যস্ততাৰ অন্ত নাই , কিন্ত্ত নিজাকৈ অলপো সময় নাই । দাপোনখন তাইৰ অচিনাকি হৈ পৰিল । প্ৰয়োজনো নোহোৱা হ'ল । পত্নী হোৱাৰ আগতেই মাতৃ হৈছে যেতিয়া আক্ষেপ কৰিবলৈও একো নৰ'ল।
আনুষ্ঠানিক সম্পৰ্ক এটাক আবেগিক মান্যতা দিলে ' মা '। কেৱল মাক হোৱাৰ সাধনাৰে তাই যৌৱনৰ অনুপম সময়বোৰ বিসৰ্জন দিলে । মাকজনী নোহোৱাৰে পৰা তাইৰ ওপৰেৰে পাৰ হোৱা ধুমুহাবোৰ যাতে সিহঁত হালৰ গাত নালাগে তাৰ বাবে সদা সতৰ্ক চন্দ্ৰলেখা।
ল'ৰা -ছোৱালীহালে দেউতাকৰ সান্নিধ্য পাহৰাৰ দৰে হ'ল । তাইৰ প্ৰতি অহেতুক ভীতি , কিজানি চন্দ্ৰলেখাই সন্তান জন্মদিয়াৰ কথা ভাৱিলে ল'ৰা - ছোৱালীহাল আথানি হ'ব ! এনে এটা সন্দেহতেই আঁতৰি আছিল মানুহজন । অভিমান কৰা নাছিল চন্দ্ৰলেখাই । প্ৰথমা পত্নীৰ প্ৰতি থকা প্ৰেম দেখি শ্ৰদ্ধা জাগিছিল । এই কথা তাইতকৈ আৰু কোনে বুজিব ! দেউতাকে দ্বিতীয় বিবাহ কৰোৱাৰ পাছৰ অৱস্থা আজীৱন মনত থাকিব তাইৰ।
ৰান্ধনিঘৰত কিবা এটা পৰাৰ শব্দত সচকিত হৈ পৰিল চন্দ্ৰলেখা । কোনে কি কৰিছে বাৰু ? ৰান্ধনিঘৰটো একমাত্র তাইৰ । একান্ত নিজা সময়বোৰৰ হিচাপ নিকাচ কৰিবলৈ ইয়াতকৈ আৰু উপযুক্ত ঠাই নাই । তাই দৌৰি গৈ ৰান্ধনিঘৰ পালেগৈ । মানুহজনে চাহ কৰিবলৈ লৈ বস্তূবোৰ বিচাৰি ফুৰোতে ইটো - সিটো পৰি গৈছে। আচৰিত হৈ মানুহজনলৈ চাই ৰ'ল চন্দ্ৰলেখা ।
" কি চাই আছা ? আজি তোমালোকক চাহ মই খুৱাম । "
মাত হেৰাল চন্দ্ৰলেখাৰ ।
হঠাৎ মানুহজনে সাৱটি ধৰিলে চন্দ্ৰলেখাক ।
" মোক ক্ষমা কৰি দিয়া পাৰা যদি । মই তোমাক বহুত অন্যায় কৰিছোঁ । মোৰ বুলি অহংকাৰ কৰা ল'ৰা ছোৱালীহালেও মোক পাহৰিলে । তুমি সিহঁতৰ মাক হ'লা , বন্ধু হ'লা । মইহে কাৰো হ'ব নোৱাৰিলোঁ। "
বহু বছৰৰ মুৰত মানুহজনৰ স্পৰ্শই যেন হিমবাহ এটাহে গলাই পেলালে ।
"আচলতে মোৰ ভয় হৈছিল চন্দ্ৰলেখা । আজিকালি দেশৰ খবৰবোৰ দেখি শুনি কাকো বিশ্বাস কৰিবলৈ ভয় হৈছিল। কিজানিবা ল'ৰা - ছোৱালীহালৰ অনিষ্ট হয় । আজি কিছুদিনৰ পৰা কিছুমান খবৰে মোক ভবাই তুলিলে সকলো মানুহ একে নহয় । যি সময়ত নিজৰ মাকে পৰকীয়া প্ৰেমৰ বাবে নিজ সন্তানক হত্যা কৰিছে , যি সময়ত স্বামী , সন্তানক এৰি পৰ পুৰুষৰ লগত পলাই গৈছে , ঠিক এনে সময়তে তুমি আনৰ সন্তানক গভীৰ মমতাৰে সাৱটি ৰাখিছা । মোৰ দৰে এজন অনুপযুক্ত মানুহৰ লগত কোনো ওজৰ আপত্তি নোহোৱাকৈ সময়বোৰ পাৰ কৰিছা। ইয়াতকৈ আৰু মোৰ সৌভাগ্য কি হ'ব পাৰে ! "
চন্দ্ৰলেখাই মাথো কান্দিছে । বহু যুগৰ এচটা শিল যেন লাহে লাহে গলিব ধৰিছে মৰম আৰু বিশ্বাসৰ উত্তাপত । সাম্প্ৰতিক সময়ক প্ৰত্যাহবান জনাই তাই জোৰেৰে খামুচি ধৰিছে মানুহজনৰ হাতখন।