খাদ্যাভ্যাস বনাম আধুনিকতা

 

গায়ত্ৰী ভূঞা সোনোৱাল

বগীনদী, লক্ষীমপুৰ

​

 

হঠাতে লগ পালোঁ ওচৰৰ গাঁৱৰ এগৰাকী কম বয়সীয়া বোৱাৰীক। স্বতঃস্ফূৰ্তভাবেই মুখলৈ আহিল বাক্যটো  "ভালে আছানে?"

"বৰ ভাল নহয় বাইদেউ। আছোঁ আৰু যেনে তেনে।"

"কিয়, মইচোন দেখাত ভালেই দেখিছোঁ"

"দেখাত ভালেই। দেহৰ ঠায়ে ঠায়ে বিষ। সেইদিনা আক' ফটকৈ পেটৰ বিষ হ'ল নহয়। আলট্ৰাচাউণ্ড কৰালোগৈ,ফেটী লিভাৰ ধৰা পৰিছে।"

"অস্।"

     আচলতেই বোৱাৰীজনীৰ খবৰকেইটা শুণি মোৰ বুকুৰ একোণত বিষ এটা অনুভৱ কৰিলোঁ। তৎমূহুৰ্ততে কিছুমান চিন্তাই মনত অগাদেৱাও কৰিলেহি। গৈ গৈ মই আজিকালিৰ মানুহৰ খোৱা লোৱা ব্যৱস্থাটোকে জগৰীয়া কৰিব খুজিলোগৈ।

      মই এটা কথা মানি লওঁ যে, বেছিভাগ মানুহ খাইহে মৰে।নেখাই মৰা মানুহ একেবাৰে কম। এইযে আজিকালি মানুহৰ কিছুমান সাধাৰণ ৰোগ বেছিকৈ হ'বলৈ লৈছে, তাৰ মূল কাৰণ ভুল আৰু অপুষ্টিকৰ খাদ্যাভ্যাস। যেতিয়াৰপৰাই মানুহৰ খোৱা ব্যৱস্থা ঘৰৰ পাকঘৰৰপৰা ওলাই আহি দোকানৰ পেকেট ফুড আৰু হোটেলৰ টেবুলত হ'লগৈ, তেতিয়াৰপৰাই আমাৰ মানুহবোৰ ৰোগী হ'বলৈ ধৰিলে।শৰীৰৰ ভিতৰে বাহিৰে মেদ জমা হ'বলৈ ধৰিলে। ডাক্তৰৰ খৰচ বাঢ়িল। হ্ৰাস হ'ল মানুহৰ আয়ুস।

     ঘৰে ঘৰে প্ৰতিদিনে এসোপা প্লাষ্টিকৰ পেকেটত সংৰক্ষিত খাদ্য সামগ্ৰী সোমোৱাটো এটা গতানুগতিক দৃশ্য হৈ পৰিছে। ইয়াৰ অধিকাংশ খাদ্যই যায় কণ কণ শিশুহঁতৰ পেটলৈ। তাৰ পিছত মাক আৰু ঘৰৰ মানুহবোৰৰ মূৰৰ কামোৰণি হয় যে শিশটোৱে সমূলি একো নাখায়।খাব ক'ৰপৰা ? অলপ আগতে কিবা পেকেট এটা চুঁচি বাচি খাই লৈছেহে। ইয়াৰ পিছত দিন যায় মানে শিশুটিৰ মাজে মাজে অকাৰণতে বমি নতুবা পেটৰ বিষ আৰম্ভ হ'ব।তেনেই কনমানিতে গেছৰ সমস্যাই দেখা দিব। এয়া পেকেট ফুডৰ পাৰ্শ্বক্ৰিয়া। এই একে সমস্যা ডাঙৰ মানুহৰ ক্ষেত্ৰটো হ'ব পাৰে।

      জাংক ফুড আৰু ফাষ্ট ফুডৰ কথা ক'বলৈ গ'লেও , নঞাৰ্থক ফলাফলেই পাব। এই খাদ্য দুবিধত ব্যৱহৃত অতিৰিক্ত চেনি, চৰ্বি,ময়দা আদিয়ে শৰীৰৰ মেড বৃদ্ধি কৰাৰ লগতে হাৰ্ট, লিভাৰ আদিটো বেয়া প্ৰভাৱ পেলায়। ইয়াৰ পিছতে আহিব পাৰে ডিপ্ৰেচন,ইনচ'মেনিয়া আদিৰ সমস্যা।

     দৰাচলতে এবিধ খাদ্য সামগ্ৰীৰ এটা নিৰ্দিষ্ট সময়ৰ পিছত ইয়াৰ পচন ক্ৰিয়া আৰম্ভ হৈ যায়।ইয়াক জোৰকৈ প্ৰিজাৰভেটৰ দি সংৰক্ষণ কৰিবলৈ গ'লে ইয়াৰ পুষ্টি সময়ত শেষ হৈ যায়। তাৰোপৰি কিছুমান কাৰণত যদি খাদ্যসমূহ অক্সিজেনৰ সংস্পৰ্শলৈ আহে, তেতিয়াহ'লে অনতিপলমেই খাদ্য সামগ্ৰীৰ পুষ্টি শেষ হয়। গতিকে এই খাদ্যসমূহে মন আৰু পেটহে ভৰায়। কিন্তু শৰীৰক পুষ্টিৰ যোগান ধৰিবলৈ অপাৰগ হয়।তাতে ইয়াত থকা কেমিকেলখিনিৰ কথা নক'লোৱেবা!

    এইখিনিতে আহি পৰে সাম্প্ৰতিক সময়ত আহি পৰা মানুহৰ পৰিবৰ্তিত জীৱন ব্যৱস্থাৰ কথা। আজি কালি বহুতে আনন্দ লাভৰ কাৰণে প্ৰায় নামী দামী হোটেলত মাছে মঙহে সাজে সাজে হেঁপাহত খায়গৈ। মানুহ যিমানেই অকলশৰীয়া হৈ গৈ আছে, সিমানেই এই "বাহিৰত ডিনাৰ কৰা" অভ্যাসটো বাঢ়ি গৈছে। এচাম মানুহে মদে-মাংসই অনবৰতে পাৰ্টি কৰাটো এটা চখ হৈ পৰিছে। এই খাদ্যই ৰক্তচাপ,ফেটীলিভাৰ আদিকে ধৰি কেইবাটাও জটিল ৰোগৰ সৃষ্টি কৰে। নিৰামিষ খাদ্য যদি হজম হ'বলৈ ছয় বা সাতঘন্টা সময় লাগে, মাংস হজম কৰিবলৈ পশিছৰপৰা ত্ৰিশ মিনিট সময় লাগে। ফলত বদ হজম হ'ব পাৰে। হজম শক্তি কমি গ'লে মাংস হজম নহ'বও পাৰে। তেতিয়া খাওঁতাজনৰ ৰক্তবাহী নলী নালিকাৰ বেৰত গেদ জমা হৈ তেজৰ সৰবৰাহ বন্ধ কৰে। ফলত মগজু -কলিজা-বুকু আদি যন্ত্ৰসমূহ বিকল হৈ যোৱাৰ সম্ভাৱনা বৃদ্ধি পায়।

    ৰঙা মাংস আৰু প্ৰস্তুতকৃত মাংস অধিক খালে হৃদৰোগ আৰু কেঞ্চাৰৰ আশংকা বৃদ্ধি পায়। "বিশ্ব স্বাস্থ্য সংস্থাৰ"মতে প্ৰস্তুতকৃত মাংস কেঞ্চাৰকাৰী হিচাপে তালিকাভুক্ত।(উৎস -গোগুল)

     হোটেল আদিত যিকোনো খাদ্য সামগ্ৰী অধিক সোৱাদযুক্ত কৰিবলৈ "আজিনা মোটো"(MSG  বা মনোচদিয়াম গ্লুটামেট )বুলি এবিধ সামগ্ৰী ৰন্ধা খাদ্যত মিহলাই দিয়ে। ই শৰীৰৰ কাৰণে অতি মাৰাত্মক।

   এতিয়া কথা হ'ল আমাৰ এই পৰিবৰ্তিত খাদ্য আৰু জীয়াই থকাৰ জীৱন শৈলীয়ে ৰোগসমূহক শৰীৰলৈ আমন্ত্ৰণ জনাইছে। অকনমান আনন্দ লাভৰ বিনিময়ত আমি জীৱনৰ স্থায়ী আনন্দবোৰ শেষ কৰিবলৈ গৈ আছো।

    এইখিনিতে মনত পেলাইছো পুৰণি দিনবোৰ লৈ। আমাৰ শৈশৱকাল বৰ অনাড়ম্বৰভাৱে পাৰ কৰিছিলোঁ। তিনিআলিৰ একমাত্ৰ দোকানখনত কেইটামান কটা বিস্কুট,বৈয়ামত দুটামান নানকাটা ,টিনৰ চানা কেইটামান আৰু চেনিগুটি দুটামানৰ বাহিৰে আমি ল'ৰা ছোৱালীবোৰে খাব পৰা একো নাছিল।তাকো কোনোবাই পাঁচ পইচা এটা দিলেহে দোকানলৈ যোৱাৰ সৌভাগ্য মিলিছিল। নহ'লে মায়ে যোগাৰ কৰি থোৱা মূড়ি,আখৈ নতুবা ভজা পিঠাগুৰি উতলা গৰু গাখীৰত ডুবাই এবাতি খাই দিওঁ আৰু। মুখৰ জুতি মাৰিবলৈ চুঙা পিঠাৰ টুকুৰাটো, নতুবা নাৰিকল আৰু তিলৰ লাড়ুকেইটা আছেই দেখোন।বচ। আমাৰ খোৱাৰ সপোনবোৰ সিমানতে সীমিত আছিল।

     সময়ৰ খোৱা সময়ত খাবই লাগিব।মায়ে এটা নিৰ্দিষ্ট সময়ৰ মূৰে মূৰে তিতা তৰকাৰী,টেঙা জোল,খাৰ তৰকাৰী,জালুকীয়া, সিজোৱা, লগতে এসাঁজ আঁউসী-একাদশী-পূৰ্ণিমা বুলি উপবাস আদি হিচাপত চলাই নিছিল। পাচলি -খাৰলিৰ নামত বজাৰলৈ যোৱাৰ নিয়ম নাছিল।চুবুৰীয়াৰ বাৰীৰ পাচলিৰ লগত ঘৰৰ বাৰীৰ পাচলিৰে সলনা সলনিকৈ আদান-প্ৰদান চলি আছিল।শাক -পাত খুব ঘনাই খোৱা হৈছিল।মিক্সী মেছিন নাছিল।শিলৰ পটাতে পিচি পিচি মায়ে কিমানযে ঔষধি বন পাতৰ চাটনি খুৱাইছিল। তাৰ লগতে বাৰীৰ আমলখি,শিলিখা,মাধুৰী,জলফাই,অমৰা,লেতেকু,আম,কঁঠাল, মাটিকঁঠাল,জামুক,পনিয়ল,পকা অমিতা,টিঁয়হ এইবোৰ বতৰৰ ফল যদি নাখাওঁ,চিৰিপনি এচাৰিৰ কোব খাব লাগিব। সেই কাৰণেই ছাগৈ সুস্থ শৰীৰেৰে ইঘৰো পালোহি।

    আমাৰ বেমাৰৰ ভিতৰত আছিল ঋতু সলনিৰ সময়ত হোৱা চৰ্দি জ্বৰ আৰু শৌচ বা বমি।তাকো আক' নিউম'নিয়া দৰৱপালি আছেই নহয়।কুঁজি থেকেৰা,নিমখত দিয়া গোলনেমুকন দেখি পেটৰ ৰোগ দুদিনতে পলায়।বদহজমী হ'লে আদা আৰু কলখাৰৰ জোলকণেই যথেষ্ট।

     এতিয়াও সময় নোহোৱা নহয় বাটবোৰ পোনাবলৈ। আমাৰ গাঁৱৰ প্ৰত্যেকৰ বাৰী ঔষধি বন পাতেৰে ভৰি আছে।খাবলৈহে মানুহ নাই।চহৰৰ স্বাস্থ্যসচেতন ব্যক্তিয়ে কম ঠাইতে টাবত ৰুই হ'লেও এই শাক -পাত থাপতে পোৱাকৈ ৰুই লৈছে। বজাৰত নাপাই কি?কচু -ঢেকীয়া-পচলা-ঔটেঙা-খুটৰা-জিলমিল-টিকনি বৰুৱা-চেংমৰা-মানিমুনিৰে চহৰৰ বজাৰ একেবাৰে ৰমৰমীয়া। আপুনি কি খায় নিৰ্বাচন কৰিবহে লাগে। সকলো ভালে থাকক আৰু সুস্থ হৈ থাকক।

 

(বহুসময়ত পোৱা কিছুমান প্ৰৱন্ধৰ সহায় লৈ লেখাটো লিখিবলৈ যত্ন কৰিলোঁ। এই লেখাটোৰ একমাত্ৰ উদ্দেশ্য সকলোকে সুস্থ থাকিবলৈ প্ৰেৰণা যোগোৱা।)