বোন্দাৰ  ভোজ

​

 প্ৰশান্ত শইকীয়া।

​

 

 

এদিন আবেলি   ভদীয়া ওলাল

             বৰশী  বাবলৈ,

হাতত বৰশী      কেঁচু , বৰল টোপ

          ভাগে ভাগে বান্ধি লৈ।

গাঁৱৰ  সিটো মূৰৰ    পিতনি পুখুৰী

            মূঢ়া, মেটেকাৰে ভৰা,

সুৰুঙা  বিচাৰি      অতি  সাৱধানে

          দলিয়ালে বৰশী দূৰৰপৰা।

বহু সময় গ'ল      উম ঘাম একো নাই

            মাথোন পুঙালৈ চাই,

ভাবিলে ভদীয়াই     বৰশী খোটা নাই

           আজি দেখোন মাছ নাই।

এনেতে হৰ্থাৎ       টানিলে পুঙা

           বহু দূৰ তললৈ গ'ল,

সজোৰে হাউলি     মাৰিলে জোৰে চিপ

            উঠিল পখৰা  শ'ল।

পাৰলৈ উঠাই          ধৰিলে খামুচি

           উলাহত মতলীয়া হ'ল,

এহাতে শ'ল            আনহাতে বৰশী

            ঘৰলৈ উভতি গ'ল।

মজিয়াৰ হাকোটাত   গ'লেৰে চিলাই

             ৰাখি থ'লে ওলোমাই,

বাহিৰৰ পৰা         বৰ বোন্দা এটাই

           চাই আছিল জোলোঙাই।

সুবিধা বিচাৰি       একেজাপে শ'ল

              মুখত কামুৰি লৈ,

বাৰী পাছফালে       দৌৰিলে বোন্দা

            কোনোৱে  নেদেখা কৈ।

বাচিবলৈ সময়ত   দেখিলে ভদীয়াই

              ওলোমোৱা শ'ল নাই,

গোটেই খন বিচাৰি    চলাথ কৰিলে

              কিজানি কেনিবা পায়।

শেষত ভদীয়াই      তবধ মানিলে

             শ'ল কেনিবা গ'ল,

আলু পিটিকাৰে    ভাত পানী খাই

             সপোনত দেখিলে শ'ল।