বোন্দাৰ ভোজ
- প্ৰশান্ত শইকীয়া।
সম্পাদক , সোৱণশিৰি শাখা সাহিত্য সভা।
এদিন আবেলি ভদীয়া ওলাল
বৰসী বাবলৈ,
হাতত বৰসী কেঁচু , বৰল টোপ
ভাগে ভাগে বান্ধি লৈ।
গাঁৱৰ সিটো মুৰৰ পিতনি পূখুৰী
মূঢ়া, মেটেকাৰে ভৰা,
সুৰুঙা বিচাৰি অতি সাৱধানে
দলিয়ালে বৰসী দুৰপৰা।
বহু সময় গ'ল উম ঘাম একো নাই
মাথোন পুঙালৈ চাই,
ভাবিলে ভদীয়াই বৰসী খোটা নাই
আজি দেখো মাছ নাই।
এনেতে হৰ্থাতে টানিলে পুঙা
বহু দুৰ তললৈ গ'ল,
সজোৰে হাউলি মাৰিলে জোৰে চিপ
উঠিল পখৰা শ'ল।
পাৰলৈ উঠাই ধৰিলে খামুচি
উলাহত মতলীয়া হ'ল,
এহাতে শ'ল আনহাতে বৰসী
ঘৰলৈ উভতি গ'ল।
মজিয়াৰ হাকোটাত গ'লেৰে চিলাই
ৰাখি থ'লে ওলোমাই,
বাহিৰৰ পৰা বৰ বোন্দা এটাই
চাই আছিল জোলোঙাই।
সুবিধা বিচাৰি একেজাপে শ'ল
মুখত কামুৰি লৈ,
বাৰী পাছফালে দৌৰিলে বোন্দা
কোনোৱে নেদেখা কৈ।
বাচিবলৈ সময়ত দেখিলে ভদীয়াই
ওলোমোৱা শ'ল নাই,
গোটেই খন বিচাৰি চলাঠ কৰিলে
কিজানি কেনিবা পায়।
শেষত ভদীয়াই তবধ মানিলে
শ'ল কেনিবা গ'ল,
আলু পিতিকাৰে ভাত পানী খাই
সপোনত দেখিলে শ'ল।