top of page

বেজবৰুৱাৰ সাহিত্যত দেশপ্ৰেম

 

ৰেণু ভূঞা ফুকন, 

খেলমাটি

 

 

            ৰসৰাজ লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাৰ জন্ম হয় ১৮৬৮ চনৰ কাতি মাহৰ লক্ষ্মী পূৰ্ণিমাৰ দিনা ৷ বেজবৰুৱাদেৱ অসমৰ সাহিত্য জগতৰ এক উজ্জ্বল ভোটাতৰা৷ কথাতেই কয় - ঘৰখনেই শিশুৰ শিক্ষাৰ আচল কঠিয়াতলি৷ পিতৃ দীননাথ বেজবৰুৱাৰ ঘৰখন আছিল সেই সময়ৰ সকলো দিশৰ পৰা এখন প্ৰভাৱ শালী ঘৰ৷ সৰুৰে পৰা ধৰ্ম চচ্ছাৰ্ৰে প্ৰতিপালিত হোৱা বেজবৰুৱা আছিল নৈতিকতা সম্পন্ন হাৰে-হিমজুৱে অসমীয়া৷ বেজবৰুৱাদেৱৰ সময়তে স্বদেশক হিয়া ঢালি ভালপোৱা বহুব্যক্তি আছিল৷ বেজবৰুৱাদেৱো আছিল তেনে এজন স্বদেশ প্ৰেমী৷ তেখেতে স্বদেশক প্ৰাণঢালি ভাল পাইছিল আৰু সেই প্ৰাণৰ আকুতিতে বিশাল সাহিত্য ভাণ্ডাৰ সৃষ্টি হৈছিল৷ সাহিত্যৰথী উপাধিৰে বিভূষিত বেজবৰুৱাদেৱ আছিল অসমীয়া সাহিত্যৰ ৰথী-মহাৰথী৷ বেজবৰুৱাদেৱ একাধাৰে - কবি, প্ৰবন্ধকাৰ, গল্পকাৰ, শিশু সাহিত্যিক, ব্যংগ লিখক, তত্বদশী আৰু জীৱনীকাৰ৷ সাহিত্যৰ সকলো দিশতে হাতত কলম তুলি অসমীয়া সাহিত্য জগত চহকী কৰিবলৈ যোৱা প্ৰথম অসমীয়া হ’ল লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা৷ বেজবৰুৱাদেৱে স্বদেশৰ উন্নতি আৰু স্বজাতিৰ মঙ্গলৰ বাবে কৰা সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ কীৰ্তি হ’ল আমাৰ পৰম গুৰু দুজনাৰ ধৰ্ম, দৰ্শন, সাহিত্য সামাজিক চেতনাক অসমৰ চাৰিচুকৰ পৰা উলিয়াই দি বাহিৰত দেখুওৱাৰ প্ৰচেষ্টা শৈশৱকালতে ঘৰুৱা পৰিৱেশত শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ ধৰ্মৰ প্ৰতি আকৃষ্ট হৈছিল আৰু উপযুক্ত কালত জনসমাজত প্ৰতিফলিত হৈছিল৷ বেজবৰুৱাদেৱেও সেই আদৰ্শকে লৈ স্বদেশ, স্বজাতিৰ সফল চিন্তা কৰিছিল ৷

            বেজবৰুৱাদেৱৰ সম্পাদনাত ওলোৱা ‘বাঁহী’ প্ৰথম বছৰ প্ৰথম সংখ্যাত ‘কৃপাবৰৰ গীত’ আৰু সম্পাদকীয়ত তেখেতৰ স্বদেশ প্ৰীতিৰ প্ৰমাণ পাইছিল ৷

            বেজবৰুৱাদেৱ অসমীয়া সাহিত্যৰ যিদৰে এগৰাকী প্ৰসিদ্ধ পুৰোহিত, সেইদৰে অসমীয়া জাতীয় চেতনাৰ এগৰাকী বিশুদ্ধ কাণ্ডাৰী৷ জ্যোতিপ্ৰসাদ, বিষ্ণুপ্ৰসাদৰ দৰে বেজবৰুৱাদেৱে অসমক অকৃত্ৰিমভাৱে ভাল পাইছিল৷ তেখেতৰ কবিতা আৰু বিভিন্ন ৰচনাত এই কথাৰ প্ৰমাণ পোৱা যায় অসমৰ বাহিৰত থাকিলেও অসমৰ হকেহে তেখেতে বেচি চিন্তা কৰিছিল ৷ তেখেতৰ ‘অ’ মোৰ আপোনাৰ দেশ কবিতাটিতে দেশপ্ৰেমৰ জলন্ত চানেকী ফুটি উঠিছে । তেখেতৰ অন্য এফাঁকি কবিতাৰ উদাহৰণ এই ক্ষেত্ৰত খুবেই প্ৰাসঙ্গিক - ‘আমি অসমীয়া নহওঁ দুখীয়া কিহৰ দুখীয়া হম সকলো আছিল সকলো আছে নুশুনো নলওঁ গম৷

বেজবৰুৱাদেৱৰ উদাত্ত কণ্ঠত বাজি উঠা অন্যতম এক দেশপ্ৰেম মূলক গীত হৈছে - ‘বাজক দবা, বাজক শংখ / বাজক মৃদং খোল / অসম আকৌ উন্নতি পথত / জয় আই অসম বোল ৷

            এগৰাকী প্ৰকৃত অসমীয়া হিচাপে লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাই আজীৱন অসমীয়া ভাষা-সাহিত্য-সংস্কৃতিৰ হকে অহোপুৰুষাৰ্থ সাধন কৰি গ’ল৷ অসমীয়া সাহিত্যৰ এনে এটা দিশ নাই য’ত তেখেতৰ ভাবনাৰ পৰশ পৰা নাই৷

            বেজবৰুৱাদেৱৰ কলমেৰে স্বজাতিৰ-স্বদেশৰ মঙ্গলৰ মন্ত্ৰ নিগৰিত হৈছিল৷ স্বজাতিৰ উত্তৰণৰ বাবে নিৰলস চেষ্টা কৰিছিল৷ জাতিটোক সকীয়াই দিছিল এইদৰে - ‘‘অসমীয়াই যদি চকুৱে ভালদৰে দেখা নাপায়, তেন্তে বীতচকু লগাই লওক৷’’

            সাহিত্যৰ জৰিয়তে স্বদেশ-স্বজাতিৰ মানসিক শ্ৰীবৃদ্ধি কৰিবলৈ অপাৰ চেষ্টা কৰা বেজবৰুৱাদেৱে মাতৃ সকলো সমাজৰ কাৰণে ওলাই অহা উচিত তাৰ বাবেও যত্ন কৰিছিল৷ ‘ভদৰী’ বেজবৰুৱাদেৱৰ এটি উৎকৃষ্ট গল্প৷ য’ত নাৰীক পাৰিবাৰিক নিযাৰ্তন দিয়াৰ লগতে নাৰীৰ উন্নত মনৰ স্বভাৱ প্ৰকাশিত হৈছে৷

            বেজবৰুৱাদেৱৰ স্বজাতিৰ প্ৰতি থকা চিন্তাৰ কথা কৈ শেষ কৰিব নোৱাৰি৷ শিশু সকল দেশৰ ভৱিষ্যৎ৷ শিশু সকলৰ বাবে সেই সময়ত কোনো গ্ৰন্থ নাছিল৷ ‘পঞ্চতন্ত্ৰ’ৰ কথাকে ধৰি ভালেকেইখন গ্ৰন্থ আছিল যদিও অসমৰ শিশুৱে পঢ়াৰ সুবিধা পোৱা নাছিল৷ বেজবৰুৱাদেৱেহে শিশু সকলৰ মানসিক উন্নতিৰ আৰু উৎকৰ্ষৰ কথা চিন্তা কৰি অসমৰ জনগণৰ মুখে মুখে থকা সাধুবোৰ গোটায় আৰু নিজেও সংযোগ কৰি ‘বুঢ়ী আইৰ সাধু’, ‘ককাদেউতা আৰু নাতি ল’ৰা’, ‘জুনুকা’ শিশু গ্ৰন্থ লিখি শিশুসকলৰ অভাৱ পূৰনু কৰে ৷ জনসমাজত বহুল প্ৰচাৰ কৰিলেহে অসমীয়াৰ উন্নতি সাধন হ’ব৷ এই ক্ষেত্ৰত অসমৰ উঠি অহা নৱপ্ৰজন্মই বিশেষভাৱে মনোনিৱেশ কৰিলে এই মহৎ কাৰ্য সম্পাদন হ’ব বুলি আশা কৰিব পাৰি ৷ 

bottom of page